https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1516148Αυτό σαν αντιπαράδειγμα για τις μη βιαζόμενες αυτοκτονίες ανθρώπων.
Για κάθε ζωή που χάνεται συμβάλλουμε όσο συντηρούμε τον τρόπο ζωής που κάνουμε.
Μέσα στον τρόπο ζωής είναι και η τροφή,η σκέψη,ο έρωτας.
Υπάρχουν σημεία ταμπού που δεν αμφισβητούνται συχνά γύρω μου,διότι οδηγούν σε"ικανοποιητικό"αποτέλεσμα χωρίς να υπάρχει ορατή εναλλακτική.
Αυτό θεωρώ και στην τροφή βίωσα.
Εγώ χρειάζομαι να πράξω και να διακρίνω αλλαγή μέσα μου και γύρω μου.
Συνειδητά,όχι με λίμνες αίματος όπως συμβαίνει και λόγω επανάληψης(?) συναντώ το αδιέξοδο ρητό"πάντα έτσι γινόταν και θα γίνεται".
Το πώς θα συμβάλλω,αν συμβάλλω σε"αυτό"που συνειδητά θέλω,μου ναι άγνωστο.
Αυτό επιθυμώ τώρα.
Η σύγκρουση,αν και συμβαίνει και έχει αιτίες για την εμφάνιση και επανεμφάνισή της,θεώρηση που με κάνει να απέχω απο καταδίκες γενικότερα,μου είναι δυσάρεστη και ούτε κατά διάνοια ιδανικός δρόμος για αλλαγή,ασχέτως του αν ασκώ και μου ασκείται βία.
Η σύγκρουση είναι ένας τρόπος(αυταρχικός,όπως αυταρχικά επιβλήθηκε η απειλητική και δυσάρεστη κατάσταση)να υπάρξει πιθανότητα αλλαγής σε μία κατάσταση,δεν είναι μονόδρομος.
Το ζήτημα είναι πως χωρίς να γνωρίσεις τις αιτίες της ζήτησης ή της αναπαραγωγής μιας πράξης,
ακόμη και αν αλλάξει πρόσκαιρα η κατάσταση,ο φαύλος κύκλος που συντηρεί η άγνοια των αιτιών της εμφάνισής της,θα ξαναγυρίσει στο σημείο επανεμφάνισης των δυσάρεστων που προκαλούνται έμμεσα ή άμεσα,με άλλη μορφή ίσως.
Δε θέλω να αναπαράγω και να γνωρίζω μέσα απο πόνο και θάνατο.Ακόμη και αν"υπάρχει αναπόφευκτα στη φύση",θέλω να μη συμβάλλω στην αναπαραγωγή τους και μέσα στις σχέσεις μου με τον κόσμο.
Αν μείνω στο τι θέλω,χωρίς να βλέπω τι κάνω,είναι ένα βήμα στο οποίο δε θέλω να κοκαλώσω.
Ο περίγυρος παίζει μεγάλο ρόλο στην ειλικρίνια και τη συνείδηση του ατόμου.Αν βρείς ένα άτομο να κρύβεται,κοίτα μέσα σε άλλα και τον περίγυρο και τα πρότερα βιώματά του.
Το να μην κάνω συνδέσεις"τραβηγμένες απο τα μαλλιά"δεν ακυρώνει το αποτέλεσμα που βλέπω και τη συμβολή μου σε αυτό.
Δε νιώθω τύψεις,έχουν αποδομηθεί πλήρως μέσα μου,δε βρίσκω ενοχή πουθενά.
Αυτό δε σημαίνει πως μου αρέσει αυτο που ζώ και βλέπω."Ξερνάω"αυτά που αντικρύζω.
Δεν έχω δεχθεί πιο εύστοχη εξήγηση για το ξέρασμα πέρα απο αυτή που έχω κατα νού αυτή τη στιγμή.
Αν μου δωθεί κάπως,απο εξωτερικό η εσωτερικό παράγοντα το ξανασυζητάω.
Καλό-κακό-δίκαιο-άδικο-σωστό-λάθος δε με αφορούν σαν πραγματικότητες αλλά σαν μακιγιάζ μη συνειδητών αντιδράσεων,αν χρειάζεται να μπούμε σε τέτοια συζήτηση μπαίνω.
Προτιμώ επί προσωπικού,η απόσταση φιλτράρει πληροφορίες που μπορούν να νοηματοδοτήσουν αλλιώς όποια φράση και περιμένει η φθορά.
Θεωρώ πως ακόμη υπάρχει τάση να βλέπουμε σαν βιώσιμο το συνολικό και ατομικό μοντέλο ζωής μας,σα σύνολα και μονάδες.Η συντήρηση αξιακών συστημάτων σχετίζεται.
Αισθάνομαι συγκίνηση(με κάπως γλυκόπικρη έννοια)βλέποντας το"καρκίνωμα"(?)του πολιτισμού να εμφανίζει σημάδια σήψης.
Έχω ένα ημιτελές κείμενο με ερέθισμα το βιασμένο θάνατο της καμηλοπάρδαλης.
Μου είναι σημαντικό,για να το δώσω χωρίς να μπώ στη διαδικασία να αυξήσω τις πιθανότητες του να γίνω κατανοητός,συνήθως στέλνω χωρίς αρχικές διορθώσεις(και μετά μπαλώνω).Παίζει να μην το στείλω αν δε το φτιάξω.
