http://www.lifo.gr/articles/society_articles/119705Μπορεί να «είμαστε ό,τι τρώμε», όμως τι «πρέπει» τελικά να τρώμε; Ανατρέχοντας στα διάφορα φιλοσοφικά ή/και θρησκευτικά ρεύματα που πρόβαλλαν την αξία της μερικής –με τη μορφή τακτικών περιόδων νηστείας– ή της αποκλειστικής χορτοφαγίας, η «κόντρα» κρεατοφάγων - χορτοφάγων είναι πιθανόν τόσο παλιά, όσο ο οργανωμένος πολιτισμός. Μια σειρά επιφανείς προσωπικότητες (Βούδας, Πλούταρχος, Ντα Βίντσι, Μαρκ Τουέιν, Ντέιβιντ Θορό, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, Μαχάτμα Γκάντι, Πολ ΜακΚάρτνεϊ κ.ά.) ήταν χορτοφάγοι, ενώ στη σύγχρονη εποχή το κίνημα αυτό, διακρινόμενο από τον απλό χορτοφαγικό υγιεινισμό, προσέλαβε έντονο πολιτικό/ακτιβιστικό χαρακτήρα, ειδικά οι πιο «καθαρές» μορφές του. Γνωστότερη αυτών είναι ο βιγκανισμός (veganism) που στο όνομα του σεβασμού των δικαιωμάτων των ζώων επιτάσσει αποχή τόσο από το κρέας όσο και από τα παράγωγά του συνολικά, είτε αυτά χρησιμοποιούνται στη διατροφή είτε στην ένδυση ή στον καλλωπισμό κ.λπ. Οι βίγκαν, όπως αποκαλούνται οι «αυστηροί» χορτοφάγοι –ανεξάρτητα από κοινωνική διαστρωμάτωση, εφόσον μπορεί να είναι από δραστήριους επαγγελματίες μέχρι πανκιά– είναι ένθερμοι κήρυκες όχι μόνο μιας καλύτερης υγείας αλλά και μιας νέας παγκόσμιας ηθικής με ευρύτερες οικολογικές προεκτάσεις, αδιαφορώντας για το αν οι πολλοί τους αντιμετωπίζουν ως «βαρεμένους» ή «παράξενους». Θεωρούν τον βιγκανισμό ηθικά ανώτερο, οικολογικά αναγκαίο και πολιτισμικά αναπόφευκτο, απορρίπτοντας τις κατηγορίες περί «φανατισμού», στερημένης ή/και ακριβής διατροφής, είτε ακόμα και επιλεκτικής ευαισθησίας, αφού τα φυτά είναι επίσης ζωντανοί οργανισμοί: «Όλοι αντιλαμβάνονται, νομίζω, τη διαφορά μεταξύ τού να κόψεις ένα λουλούδι και του να κακοποιήσεις ή και να δολοφονήσεις ένα ζώο... Τα φυτά πράγματι αντιδρούν σε εξωτερικά ερεθίσματα του περιβάλλοντός τους, όμως δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι νιώθουν πόνο, ειδικά εφόσον δεν διαθέτουν κεντρικό νευρικό σύστημα» υποστηρίζει ο Πάνος Χαλόφτης, συνεμπνευστής και συνδιοργανωτής του πρώτου ελληνικού Vegan Life Festival.
Έχοντας περάσει από το τριπ αυτό, βρίσκω πιο πρόσφορη μια μεικτή διατροφή με βάση φρούτα και λαχανικά, συνεπικουρούμενη από μετρημένα και σωστά παραγόμενα ζωικά προϊόντα. Εξακολουθώ, όμως, να εκτιμώ τη vegan φιλοσοφία, όταν δεν πρόκειται για αποκαλυπτικά cults ή ευκαιριακές τρεντιές – γιατί αλίμονο αν σέβεσαι και το μυρμήγκι, αλλά αδιαφορείς για τον άστεγο στη γωνία ή εργάζεσαι π.χ. σε μια εταιρεία που επενδύει στην ανθρώπινη εκμετάλλευση. Έπειτα, μολονότι είμαστε από πλευράς βιολογίας όντα παμφάγα, συμβαίνει ταυτόχρονα να είμαστε το μόνο είδος που μπορεί να επιλέξει με βάση ηθικά, πολιτιστικά και νοητικά κριτήρια. Λαμπρά τα λέτε εσείς εδώ, θα παρατηρήσει κάποιος, πόσοι όμως θα άφηναν στην άκρη ένα φιλέτο για μια μαρουλοσαλάτα, ειδικά αν υποσιτίζονταν; Κι αν κατανοούσαν το βάρβαρο της βιομηχανοποιημένης κτηνοτροφίας όσο και το βλαβερό οικολογικό της αποτύπωμα, θα άλλαζαν άραγε ορέξεις και συνείδηση; Θα κάλυπταν, όμως, με αυτό τον τρόπο επαρκώς τις διατροφικές τους ανάγκες; Και τι γίνεται με τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, όσους έχουν θέματα υγείας που μια χορτοφαγική δίαιτα δεν ευνοεί; Οι συνομιλητές μου, δύο από τους οποίους είναι συνδιοργανωτές του πρώτου εγχώριου Vegan Life Festival, απάντησαν σε αυτά και πολλά άλλα. Ας τους ακούσουμε.
