Όταν ήταν τα αδέρφια μου μικρά, (εγώ δεν είχα γεννηθεί ακόμα), ο θείος μου είχε τη φαεινή ιδέα να πάρουν ένα κατσικάκι μικρό, και να το σφάξουν το πάσχα που θα 'χει μεγαλώσει. Όταν ήρθε το πάσχα κανείς δεν ήθελε να το σφάξει. Το έσφαξε και το έφαγε ο θείος μου μόνος του. Δεν έφαγε κανείς άλλος. Είναι λογικό. Το είχαν μήνες κοντά τους, το αγάπησαν (και είναι πολυ αγαπητά τα κατσικάκια). Αν μπορούσε ο κόσμος να συνεδιητοποιήσει, οτι το κάθε κατσικάκι και το κάθε ζωάκι έχει σημασία, ακόμα κι αν δεν έχει μεγαλώσει κοντά μας...