(H απάντησή μου έρχεται από άλλο thread, αλλά νομίζω ότι εδώ ταιριάζει καλύτερα)
το κουνέλι μου ήταν το τελευταίο ζώο που αγόρασα από πετ σοπ. Αποφάσισα να μην ξανα-αγοράσω ζώα, αλλά να περιθάλπτω αυτά που βρίσκω ή αυτά που μου φέρνουν. Μιας που όρεξη, προθυμία και χώρος υπάρχουν και ο χρόνος βρίσκεται.
LiZaArD...
Κι εμένα το τελευταίο ζωάκι που είχα στο σπίτι ήταν κουνελάκι.
Έζησε δύο χρόνια μόνο λόγω μιας εκφυλιστικής ασθένειας (που έχουν σχεδόν όλα αυτά που τα ζευγαρώνουν και τα πουλάνε για πετ -όπως έμαθα αργότερα) με αποτέλεσμα να μεγαλώνει ένα πίσω δόντι του και να μην μπορεί να φάει.
Ήταν εποχή δεκαπενταύγουστος όταν αρρώστησε και δεν μπορούσα ούτε κτηνίατρο να του βρω. Κι όλοι δέχονταν μόνο γατάκια και σκυλάκια, κανείς δεν ήξερε για κουνέλι. Βρήκα έναν, αλλά ήταν τόσο άγαρμπος που φρίκαρα και πήρα το κουνέλι κι άρχισα να τρέχω πανικόβλητη.
Πήρα συμβουλή από φίλο κτηνίατρο, του έδωσα ό,τι μου είπε, φάρμακα, αντιβιώσεις, αλλά δεν έγινε καλά. Μέχρι που ήρθε κιόλας αυτός ο φίλος κτηνίατρος στο σπίτι να το δει. Μου είπε πως "ούτε πρίγκιπας δε ζει έτσι όπως είχα εγώ το κουνελάκι", αλλά εγώ έβλεπα μόνο ένα πολύ δυστυχισμένο πλάσμα που υπέφερε.
Τα τελευταία βράδια του, όταν έβγαζα το κλουβί στο μπαλκόνι, κοιμόμουν κι εγώ στο μπαλκόνι δίπλα στο κλουβί, ήμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Και στο δωμάτιό μου που το είχα, πάλι κοιμόμουν στο πάτωμα δίπλα του. Μα τι να την κάνει αυτού του είδους την αγάπη? Ελευθερία ήθελε, κι άλλα κουνελάκια στη φύση, στο περιβάλλον του, να χοροπηδάει, να τρέχει.
Νιώθω πάρα πολλές τύψεις για όλο αυτό, και ελπίζω μόνο να με συγχωρήσει εκεί που βρίσκεται.
Και επιτέλους να γίνει κάτι για το εμπόριο και για τα άθλια πετ σοπ της Αθηνάς. Συγγνώμη αν ήταν πολύ εκτός θέματος η εξομολόγηση. Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε, αλλά το έχω βάρος στην ψυχή μου, και το σκέφτομαι πάντα, κι ελπίζω να με συγχωρήσει.
Και θεωρώ τα πετ σοπ ό,τι πιο θλιβερό, και το εμπόριο των ζώων για πετ, ό,τι πιο απεχθές και ανήθικο, και πρέπει να σταματήσει.
