Μόλις πριν λίγο ήρθα στο σπίτι και παιδιά τι βλέπω. Η μαμά μου έβαλε κόλλα στο σαλόνι μας και έπιασε ένα ποντικάκι. Καλά δεν άκουσε ποτέ τις για τις συσκευές που απλά τα διώχνουν. Θα της μιλήσω αύριο
Μισή ώρα προσπαθούσα να το ξεκολλήσω επειδή φοβόμουνα μην του κάνω και καμιά ζημιά. Και έκλαιγε συνεχώς. Δεν ξέρω αν ήταν από φόβο ή αν το πονούσα αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το ξεκόλλησα με τη σπάτουλα που έχουμε για τα λαζάνια...δεν ξέρω αν έκανα και βλακεία κιόλας. Μήπως αν το έβρεχα με λίγο νερό να ξεκολλούσε πιο εύκολα?
Το άφησα σε ένα κενό οικόπεδο απέναντι από το σπίτι μου, του ξεκόλλησα τα μπροστινά του πόδια από το κεφάλι του γιατί ήταν όλα ενωμένα, το ίδιο και τα πίσω και στάθηκε για λίγο και αν δεν κάνω λάθος ξεκόλλησε από μόνο του και τα μπροστινά του ποδάκια επειδή μετά περπάτησε. Ήταν πολύ συγκινητικό και ένιωσα ότι ήταν η πιο σπουδαία πράξη που έκανα στη ζωή μου.
Είναι πολύ απάνθρωπο να κάνεις έτσι στο οποιοδήποτε ζωντανό. Γιατί θα έμενε εκεί στην αναμονή φοβισμένο να κλαίει μέχρι το πρωί που θα αποφάσιζαν να το σκοτώσουν sadface
Πάλι καλά που έχω και την Ολίβια μου και μου το έδειξε με το που μπήκα σπίτι. Έχει μια μανία με τις σαύρες και τα ποντίκια. Τα κυνηγά λες και είναι γάτα αλλά δεν τα σκοτώνει. Της αρέσει απλά να τα βλέπει. Έστεκε πάνω από το ποντικάκι και κουνούσε και την ουρά της χαρούμενη
