Και εγώ συμφωνώ απόλυτα με την lily25. Ειδικά για τα σκυλιά που ζουν στην συντροφιά του ανθρώπου πρέπει να υπάρχει κάποιο είδος εκπαίδευσης για την καλύτερη συμβίωσή τους με εμάς. Δεν ξέρω για σχολές εκπαίδευσης σκύλων, εφόσον όμως η εκπαίδευση γίνεται με ενθάρρυνση και επιβράβευση και όχι με τιμωρία ή κακοποίηση, την δέχομαι ανεπιφύλακτα.
Είναι σαν να μαθαίνεις ένα μικρό παιδί να κάνει κάποια βασικά πράγματα και νομίζω ότι αν γίνεται σωστά, με αγάπη και σεβασμό, βοηθά στην βελτίωση της σχέσης τους με τους ανθρώπους.
Εγώ είχα για δύο χρόνια τον Μαξ (σήμερα επτάμιση ετών σκυλάκι) μέσα στο σπίτι, σε διαμέρισμα αλλά λόγω και πολλών υποχρεώσεων (είχα τα παιδιά μου μικρά) δεν κατάφερα να τον εκπαιδεύσω σωστά σε κάποια πράγματα. Το κακό είναι πως μόλις είχαμε αρχίσει να τον μαθαίνουμε πώς να μας προειδοποιεί όταν ήθελε να ενεργηθεί, αναγκαστήκαμε να τον στείλουμε σε άλλο περιβάλλον.
Καλύτερα όμως να πω τα πράγματα από την αρχή:
Τον Οκτώβριο του 2000 ενώ είχα τον μεγάλο μου γιο πεντέμισι χρονών και την κόρη μου στα τρία,(μόλις είχε "καθαρίσει") ο αδερφούλης μου είχε την ιδέα να μας φέρει ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση ένα μικρό σκυλάκι, λίγων ημερών ή εβδομάδων (δεν είχε καν βγάλει δόντια ακόμη). Αποφασίσαμε να το κρατήσουμε, παρόλο που οι υποχρεώσεις μας ήταν πολύ αυξημένες εκείνο τον καιρό. Δεν μπορούσαμε όμως να αποφασίσουμε να μην το κρατήσουμε. Ήταν τόσο γλυκούλης και απροστάτευτος που θεωρήσαμε ότι ήμασταν η καλύτερή του επιλογή εκείνη τη στιγμή. Έτσι είπαμε στην αρχή δοκιμαστικά, ώσπου θα βρίσκαμε κάποια άλλη οικογένεια.
Τελικά ο Μαξούλης έγινε δική μας οικογένεια. Όμως το 2002 αρχίσαμε να χτίζουμε σπίτι και λείπαμε πολλές ώρες από το σπίτι. Και θεωρήσαμε ότι δεν ήταν σωστό να μένει το ζωντανό τόσες ώρες μόνο του. Τον πήγαμε τότε στην μητέρα μου, που βρίσκεται δίπλα από το σπίτι που χτίσαμε για να μείνει εκεί. Να η αλλαγή περιβάλλοντος που σας έλεγα...
Τώρα ο μάγκας μας έχει μάθει να ζει στον εξωτερικό χώρο (η μητέρα μου δεν δέχτηκε να τον βάλει στο σπίτι, αλλά και ο ίδιος τώρα δεν δέχεται να μπαίνει στο σπίτι), όλα είναι τέλεια εκτός από το γεγονός ότι δεν έμαθε ποτέ να ενεργείται σε σημεία που δεν ενοχλούν. Τα κάνει όπου νά΄ναι, και παρόλο που υπάρχει πολλή εξοχή γύρω αλλά και μέσα στο οικόπεδο υπάρχει πολύς χώρος, αυτός επιμένει να αφοδεύει είτε στα μπαλκόνια, είτε στο σταυροδρόμι έξω από το σπίτι ( και ακριβώς στο κέντρο!!! :-[)
Τέλος πάντων, συγγνώμη αν σας κούρασα. Απλά θεώρησα ότι έπρεπε να υποστηρίξω την άποψή μου με προσωπικό παράδειγμα. Το ότι δεν φερθήκαμε υπεύθυνα το παραδέχομαι, καθώς θα έπρεπε να μπορούμε να αναλάβουμε πλήρως την ανατροφή του, πριν αποφασίσουμε να τον κρατήσουμε, αλλά ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε τότε να κάνουμε.
Αν είχαμε ασχοληθεί περισσότερο υπεύθυνα με την εκπαίδευσή του, σε βασικά τουλάχιστον θέματα, σίγουρα σήμερα θα ήταν και ο ίδιος σε πιο καλή θέση. Ξέρω ότι αισθάνεται άσχημα όταν τον μαλώνουμε κάθε φορά που κάνει την ζημιά του, γιατί σκύβει το κεφάλι και γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Σήμερα αν μου συνέβαινε το ίδιο, αν δηλαδή ήταν να υιοθετήσω κάποιο ζωντανό, σίγουρα θα έψαχνα τρόπους να το εκπαιδεύσω να κάνει κάποια βασικά τουλάχιστον πράγματα, και αν έβλεπα ότι είχε την διάθεση (και τα σκυλιά συνήθως έχουν την διάθεση για καινούργια πράγματα, το βλέπουν σαν παιχνίδι) θα του μάθαινα και άλλα πράγματα. Σήμερα, ίσως να ζητούσα και την βοήθεια ειδικού για αυτό το σκοπό, εφόσον ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν με σωστό τρόπο, με σεβασμό στις επιθυμίες και τις ανάγκες του ζωντανού.
