Με την ίδια λογική μπορεί να σε ρωτήσει κάποιος εσένα που είσαι υπερ της στείρωσης:
- Γιατί δεν είσαι υπέρ της στείρωσης του ανθρώπινου πληθυσμού (και γενικά και ειδικά); Επιβεβαιωμένα υπάρχει ανθρώπινος υπερπληθυσμός και δημιουργεί καταρχήν περιββαλοντικά και μετέπειτα κοινωνικά προβλήματα. Γιατί δε ζητάει κανείς στείρωση εδώ; Τα υποσιτισμένα παιδιά που πεθαίνουν στην Αφρική γεννημένα με 1002 αρρώστιες ανέρχονται στα 40.000 τη μέρα. Αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του αριθμού; 40.000 τη μέρα. Δε βλέπω κανέναν όμως να βγαίνει να λέει "στειρώστε τους μαύρους που πεινάνε και κάνουν 12 παιδιά ο καθένας". Όλοι λένε "κάτι να κάνουμε να βοηθήσουμε τα παιδάκια". Και στη τελική, η ιστορία με "τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε"* κρατάει 10ετίες. Αν αντί για την παροχή οποιασδήποτε μορφής βοήθειας γινόντουσαν στειρώσεις, το πρόβλημα θα είχε εκλείψει εδώ και χρόνια. Ή όταν οι Κινέζοι έχουν την πολιτική "κάθε οικογένεια θα έχει μόνο ένα παιδί, το δεύτερο θα θανατώνεται" (δεν ξέρω αν συμβαίνει ακόμα αυτό, αλλά υποθέτω πως ναι), η κοινή γνώμη είναι αντίθετη και θεωρεί τους Κινέζους βάρβαρους.
- Στην Ελλάδα γίνονται 4.500 βιασμοί το χρόνο. Διαβάζω πως παραπάνω από το 10% του γυναικείου πληθυσμού πέφτει θύμα βιασμού. Κάθε άντρας είναι ένας εν δυναμει βιαστής. Γιατί λοιπόν να μη στειρωθούν όλοι οι άντρες; Πάλι βάση ερευνών, το ποσοστό των γυναικών που έχουν κακοποιηθεί από τους άντρες/συντρόφους τους είναι εξωφρενικό. Γιατί λοιπόν να μην ειναι ο κάθε επίσημα και ανεπίσημα δευσμευμένος άντρας, υποχρεωμένος να παίρνει μυοχαλαρωτικά φάρμακα, ώστε να μη μπορεί να σηκώσει χέρι. Και όποιος το σηκώσει, να του το κόβουμε παραδειγματικά. Η κακοποίηση θα εκλείψει αμέσως.
- Και να ίσχυε η λογική του "στειρώνω ένα, σώζω δέκα" (δηλαδή καταπατώ αυθαίρετα το δικαίωμα του ενός), είναι καθαρά ωφελιμιστική θεωριά. Σε φιλοσοφικό επίπεδο ο ωφελιμισμός είναι ιδιαίτερα ευάλωτος.
- Ακόμα, γιατί να μη στειρώσουμε τις αρκούδες; Στην Ελλάδα έχουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό, αρκετά μικρό ώστε εδώ και καιρό δεν επηρεάζει το περιβάλλον. Οι αρκούδες προφανώς και μειώνονται, και στειρώνοντας τες, αυτο σημαίνει πως δε θα κάνουν παιδιά για να πεθάνουν από σφαίρες, αυτοκίνητα, κτλ, όπως και δε θα καταστρέψουν χωράφια, μελίσσια, κτλ.
Και οι άνθρωποι παθαίνουν aids, λευχαιμία, παραλύουν, μένουν με ανοιχτές πληγές και παθαίνουν και άλλα τρισχειρότερα. Αυτό δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα. Για τους παραπάνω λόγους δεν αποτελεί επιχείρημα και το "τι θα κάνεις τους απογόνους". Οι απόγονοι των λιμοκτοντούτων ανθρώπων τι γίνονται; Τέλος με την ίδια λογική, όλοι θα έπρεπε να υποστηρίζουμε την ύπαρξη πολέμων για παράδειγμα και να δηλώνουμε αντίθετοι στο ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου αφοπλισμού και της κατάργησης των στρατευμάτων, γιατί... "τι θα γίνουν οι άνεργοι φαντάροι μετά";
Το γεγονός είναι ότι η προάσπιση της στείρωσης μπάζει από παντού. Και η άρνηση στη στείρωση μπορεί να μπάζει, αλλά σίγουρα μπάζει πολύ λιγότερο. Σε καμία περίπτωση το θέμα δεν είναι συναισθηματικό, αλλά ούτε και αποκομένο από τα πάντα και συγκεκριμένο πάνω στα ζώα, όπως το παρουσιάζεις yasmin. Έχει και κοινωνικές και πολιτικές και περιβαλλοντικές προεκτάσεις. Οι προσωπικές εμπειρίες είναι ένας υποκειμενικός παράγοντας που βιώνεται τελείως διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και σίγουρα δεν είναι επιχείρημα. Αν κάποιοι είναι σε σωματείο και είναι υπέρ της στείρωσης όπως λες, δεν είναι επειδή βρίσκονται στο σωματείο αυτό. Για τους ίδιους λόγους που είναι κατά της στείρωσης, είναι κατά πάσα πιθανότητα και στα συγκεκριμένα σωματεία, καθώς οι άνθρωποι αυτοι προφανώς έχουν την ίδια ψυχοσύνθεση.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λεει ο dimitris. Τα αδέσποτα είναι θύματα μιας κατάστασης και όταν λέμε να λυθεί η κατάσταση αυτή, πάλι τα αδέσποτα την πληρώνουν. Οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα φταίνε για τα πατημένα σκυλιά και γατιά, όχι τα σκυλιά και τα γατιά. Προτιμώ να υποστηρίξω την ακραία (είναι; ) άποψη "κατάργηση των αυτοκινήτων" και να μη βρίσκομαι σε αντίφαση, παρά να πάρω οποιαδήποτε οξύμωρη θέση.
*Δεν το λέω ειρωνικά προς τους ανθρώπους αυτούς φυσικά, απλά χρησιμοποιώ την cliche έκφραση.
